Κάθε φορά που συμβαίνει ένα τραγικό γεγονός, μας συνταράσσει, μας λυπεί και μας στενοχωρεί. Ακόμη περισσότερο όταν συμβαίνει στο δικό μας αντικείμενο εργασίας ή φεύγει κάποιος άνθρωπος που ήταν κοντά μας. Τα συναισθήματα, ανάλογα με τις συνθήκες, διαρκούν για λίγο ή πολύ και έπειτα το γεγονός σε μεγάλο ή μικρό βαθμό ξεχνιέται.
Η ζωή συνεχίζεται και τα κοιτάμε μπροστά. Αυτό δεν είναι κακό, καθώς είναι η ανθρώπινη φύση. Το κακό είναι πως εμείς οι άνθρωποι εύκολα ξεχνούμε και ακόμη περισσότερο πιστεύουμε ότι κάτι αντίστοιχο δε θα συμβεί σε εμάς. Λίγες ημέρες μετά το συμβάν, συνεχίζουμε τη ζωή μας σα να μην συνέβη τίποτε.
Αναφέρομαι στο τραγικό γεγονός, όπου στις εργασίες ανακαίνισης και κατά τη διάρκεια των γκρεμισμάτων, έχασε τη ζωή του ένας νέος άνθρωπος που συμπλήρωνε το μηνιαίο εισόδημα του αναζητώντας καλύτερες συνθήκες διαβίωσης στις δύσκολες οικονομικές εποχές που ζούμε. (Αν δεν διάβασες την είδηση, θα την βρεις εδώ.)
Είμαι ο τελευταίος άνθρωπος που θα καπηλευθεί ένα τέτοιο γεγονός για να ισχυριστεί πως τα κάνει καλύτερα και ασφαλέστερα. Όχι. Ο σκοπός της σημερινής επικοινωνίας είναι να χτυπήσω το καμπανάκι πρώτα στον εαυτό μου και έπειτα σε εσένα. Να θυμίσω πως τίποτα δεν είναι δεδομένο σε αυτή τη ζωή.
Οφείλουμε να είμαστε διαρκώς σε εγρήγορση και να κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας για να προφυλαχθούμε.
Προσπαθώ στη δουλειά μου να είμαι προσεκτικός και είμαι τυχερός που μετά από τόσα πολλά χρόνια στα εργοτάξια δεν έχω κάποιο ατύχημα. Εύχομαι καθημερινά να μην μου συμβεί. Καθημερινά επίσης αναλογίζομαι, εκείνο που έλεγαν οι Αρχαίοι ημών πρόγονοι: «Συν Αθηνά και χείρα κίνει». Η προτροπή μου λοιπόν για εσένα που θέλεις να πραγματοποιήσεις οποιαδήποτε εργασία είναι να μην αμελήσεις τα μέτρα ασφαλείας. Καλύτερα να φαίνεσαι περίεργος με την επιμονή σου παρά να τρέχεις όταν γίνει το κακό.
Κλείνοντας θα σου γράψω γιατί διάλεξα αυτόν τον τίτλο στη σημερινή μας επικοινωνία. Όταν ήμουν μικρός, στην επαρχία όπου μεγάλωσα, έβλεπα παντού στις ξύλινες (ή τσιμεντένιες) κολώνες της ΔΕΗ μια μικρή σε μέγεθος πινακίδα αλλά ικανή να μου προκαλεί μεγάλο φόβο. Η πινακίδα απεικόνιζε μια κόκκινη αστραπή και δύο λέξεις που μπορούσες να διαβάσεις πλησιάζοντας: «Κίνδυνος Θάνατος».
Ο φόβος αυτός μεγαλώνοντας, έγινε εγρήγορση για τους κινδύνους που μπορούν να προέλθουν από τις ανθρώπινες κατασκευές και εφευρέσεις. Πότε δεν υποτιμώ τους φυσικούς νόμους και το ίδιο θα σου πρότεινα να κάνεις και εσύ.